مقتل الشموس

شور تو با گذشت زمان کم نمی شود 

داغت جدا ز سینه عالم نمی شود 

با اشک چشمِ گریه کنانت نوشته اند 

جز اشک ما حریف جهنم نمی شود 

...........

شیخ جعفر شوشتری در خصائص الحسینیه (عنوان ششم،مقصد چهارم،نوع سوم)آورده است:

*وقتى رسول خدا صلى الله علیه وآله خبر رسید که حسین علیه السلام از فاطمه علیهاالسلام متولد مى شود، همزمان خبر شهادت او را هم به آن بزرگوار دادند و آن حضرت گریه کرد.

* بعد، وقتی مادرش به او باردار بود، باز هم پیامبر گریه کردند، 

*زمانى هم که حسین علیه السلام به دنیا آمد، در همان ساعت در حالى که او را در پارچه اى از پشم سفید پوشانده بودند، نزد رسول خدا آوردند، حضرت در گوش راست نوزاد اذان و در گوش چپش اقامه گفتند و او را در دامن خود نهادند و به او نگاه کردند و برایش مرثیه خواندند و گریه کردند. پیامبر صلى الله علیه وآله در همان حال فرمودند: سخن درباره تو خواهد بود. خدایا! قاتل او را لعنت کن.

* بعد از آنکه کودک ۷ روزه شد، پیامبر صلى الله علیه وآله گوسفندى را عقیقه کرد و سرش را تراشید و هموزن مویش صدقه داد و بعد او را در دامن گرفت و گریه کرد و فرمود: اى ابا عبدالله! مصیبت تو براى من سخت و دشوار است. 

..... ملائکه براى عرض تسلیت به پیامبر صلى الله علیه وآله شروع به نازل شدن کردند. ..... سپس ملائکه تربت حسین علیه السلام را براى پیامبر مى آوردند. اولین فرشته اى که این کار را انجام داد، جبرئیل علیه السلام بود. على علیه السلام فرمود: بر پیامبر خدا صلى الله علیه وآله وارد شدم، در حالى که اشک از چشمان آن بزرگوار جارى بود. گفتم: پدر و مادرم فدایت اى پیامبر خدا! چرا از دیدگان اشک مى بارید، آیا کسى شما را ناراحت کرده است؟ فرمود: نه، جبرئیل به من خبر داد که فرزندم حسین در سرزمین کربلا کشته مى شود و از تربت او به من داد تا استشمام کنم، بعد از آن اشکم بى اختیار جارى شد. نام آن سرزمین، کربلا است.